Stanisław Michalkiewicz - Gierkizm, czyli dobra zmiana

Stanisław Michalkiewicz odbył - jak sam pisze we wstępie, dzięki łaskawości swoich czytelników - w ostatnim dziesięcioleciu szereg podróży do Stanów Zjednoczonych i Kanady, o czym traktuje znakomita część dzieła, ale również do tak odległych miejsc jak Australia, Wietnam, Laos czy Tajlandia. Owocem niezliczonych wizyt oraz spotkań z ludźmi jest właśnie ta książka, w której, tak charakterystycznym dla siebie żywym, pełnym erudycji językiem, Autor opisuje swoje wrażenia, często z zaskakującymi spostrzeżeniami i puentami, jak również solidną podbudową historyczną.

Głęboko przemawia mi do przekonania sylogizm Józefa Szujskiego (1835-1883), który pisał o „fałszywej historii jako mistrzyni fałszywej polityki”. Anegdotycznie akurat ten cytat zawdzięczam człowiekowi, który w swej politycznej praktyce w sposób wręcz idealny zilustrował tezę Szujskiego - Bronisławowi Geremkowi (1932-2008) - a który tak chętnie posługiwał się może nawet lepszą od oryginału parafrazą: „Zła historia jest matką złej polityki”. Czy zasada ta działa także w przypadku niżej podpisanego – to zechce Sz. Czytelnik rozstrzygnąć na podstawie zamieszczonych tu autorskich interpretacji zarówno wydarzeń odległych w czasie, jak i bliskich, a nawet nieco wybiegających w przyszłość politycznych prognoz.

Podobno teoria spiskowa nie istnieje, ale jednak spiski się zdarzały. Michalkiewicz udowadnia, że "od 1944 Polską rządzi k...a i złodziej", czyli jak nasz kraj został przehandlowany, dosłownie i w przenośni. Jak się okazuje, nie ma znaczenia, pod jaką flagą to się odbywa, czy sowiecką, czy unijną.

Dość. Koniec przyzwolenia na bezeceństwa, afery, zdradę, złodziejstwo, zaprzaństwo. Dość przewałek, cynizmu, bezpodstawnych oskarżeń, pedagogiki wstydu, przemysłu pogardy, szantażu moralnego i moralnego relatywizmu. Poeta się wkurzył. W końcu stracił cierpliwość. Lepiej późno niż wcale. Tak można scharakteryzować walącą między oczy publicystykę Waldemara Żyszkiewicza – zbiór felietonów, refleksji, wywiadów – którą polecam polskiemu czytelnikowi jako groźny dla trwania układu znak czasu.

Marek Jan Chodakiewicz