Tadeusz Kossak - Wspomnienia wojenne 1918-1920

Kazimierz Pużak spisał swoje pamiętniki przed aresztowaniem, które miało miejsce w 1948 r. Były one poszukiwane przez UB, rękopis musiano spalić, ale przedtem przepisywały go osoby dobrej woli. W związku z tym w maszynopisie znalazły się zniekształcenia. Po dramatycznych przygodach rękopis ten znalazł się na Zachodzie, dzięki czemu mógł zostać opublikowany. 

Wspomnienia jednego z najbardziej zaufanych generałów Józefa Piłsudskiego.

Tytuł książki mówi o klęsce „imperium zła”, nawiązując oczywiście do Związku Sowieckiego, który w roku 1919 wyruszył, aby unicestwić dopiero co odrodzoną Polskę, i na szczęście w roku 1920 poległ. Kulisy tej walki, nie tylko militarnej, ale także politycznej i społecznej, w sposób niezwykle wciągający odsłania prof. Andrzej Nowak, jeden z największych erudytów XXI wieku i światowej sławy znawca stosunków rosyjskich oraz sowieckich. Obala przy tym powstałe przez ostatnie 100 lat mity, dokładnie przedstawia plany Józefa Piłsudskiego, mistrzowsko odwzorowuje przebieg bitwy warszawskiej i opisuje, jak wpłynęła ona na myśl polityczną II Rzeczypospolitej.

Komiks przedstawia historię bohaterskiej walki żołnierzy polskich z budzącą grozę armią sowiecką. Pełną zadziwiających zwrotów akcji i wiary pomieszanej z niewiarą w możliwość zwycięstwa. Przed nami cała galeria bohaterów: znakomici dowódcy i stratedzy, oddani żołnierze i… pewien cichy kapłan, który stał się symbolem zwycięskiej bitwy, określanej jako Cud nad Wisłą.

Autor prezentowanego dzieła, „J. Grabiec”, to Józef Dąbrowski, pułkownik Korpusu Sądowego Wojska Polskiego. Należał do pokolenia, któremu przypadło w udziale dzieło związane z odbudową polskiej państwowości. Przejawiał także Józef Dąbrowski szczególne zainteresowania historią, zwłaszcza dziejami ojczystymi. Prezentowana praca, to jedna z kilku jego książek z zakresu publicystyki historycznej. 

Ku swoim to ozdobiona ilustracjami Karola Kossaka powieść, została wydana po raz pierwszy w 1931 r.

Jest to młodzieżowa wersja Pożogi Zofii Kossak, opisującej zagładę jej domu rodzinnego na Kresach.

Powieść Mackiewicza pozostaje najważniejszym w polskiej literaturze utworem o wojnie 1920 roku.

Józef Mackiewicz na osnowie ludzkich przeżyć pisze historię, ona jest bohaterką książki. Nie umiem sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego gdzieniegdzie świetną kompozycję powieści rozrywa, rozsadza jakby, publicystyka dowodów, cytatów, cyfr, skąd nagle pośrodku znakomitego toku narracji mapy, po co dokumentacja rozkazów dziennych, listów, telefonogramów, świadków i raportów? Rzecz to niezmiernie ciekawa, jak to suche, rzeczowe autentyzowanie przydaje książce napięcia miast je przerywać, jak podnosi zainteresowanie czytelnika na jakiś wyższy poziom, bardziej jeszcze chciwy tych wszystkich faktów. W tym właśnie niemal „antypowieściowym” chwycie ujawnia się najżywiej rasowy, nieomylny artyzm Józefa Mackiewicza. …