Tadeusz Kossak - Wspomnienia wojenne 1918-1920

„W trzech wojnach. Wspomnienia” – to pamiętniki Romana Potockiego urodzonego w 1893 roku, starszego syna Józefa Potockiego oraz Heleny z Radzi­wiłłów z linii nieświeskiej, córki ordynata Antoniego i Marii z francuskiego rodu Castellane z Prowansji.

1920. Prawdziwy cud nad Wisłą - fascynujący reportaż historyczny z dramatycznych wydarzeń lata 1920 roku, poprzedzających Bitwę Warszawską.

Książka napisana przez nowego prezesa Instytutu Pamięci Narodowej!

Walczący o "nowy ład" bolszewicy ujrzeli unoszącą się wysoko nad ziemią Bożju Matjer. Było to tak niezwykłe i porażające spotkanie, że czerwonoarmiści rozpoczęli pośpieszną ucieczkę, co w konsekwencji zapobiegło ich dalszemu marszowi na Zachód. Ta Boża interwencja posłużyła Autorom do przedstawienia interesującej i wielowątkowej opowieści o Polsce i Polakach, których losy były (i są) nierozerwalnie złączone z Wszechpośredniczką Łask - Maryją.

Komiks przedstawia historię bohaterskiej walki żołnierzy polskich z budzącą grozę armią sowiecką. Pełną zadziwiających zwrotów akcji i wiary pomieszanej z niewiarą w możliwość zwycięstwa. Przed nami cała galeria bohaterów: znakomici dowódcy i stratedzy, oddani żołnierze i… pewien cichy kapłan, który stał się symbolem zwycięskiej bitwy, określanej jako Cud nad Wisłą.

Autor prezentowanego dzieła, „J. Grabiec”, to Józef Dąbrowski, pułkownik Korpusu Sądowego Wojska Polskiego. Należał do pokolenia, któremu przypadło w udziale dzieło związane z odbudową polskiej państwowości. Przejawiał także Józef Dąbrowski szczególne zainteresowania historią, zwłaszcza dziejami ojczystymi. Prezentowana praca, to jedna z kilku jego książek z zakresu publicystyki historycznej. 

Ku swoim to ozdobiona ilustracjami Karola Kossaka powieść, została wydana po raz pierwszy w 1931 r.

Jest to młodzieżowa wersja Pożogi Zofii Kossak, opisującej zagładę jej domu rodzinnego na Kresach.

Powieść Mackiewicza pozostaje najważniejszym w polskiej literaturze utworem o wojnie 1920 roku.

Józef Mackiewicz na osnowie ludzkich przeżyć pisze historię, ona jest bohaterką książki. Nie umiem sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego gdzieniegdzie świetną kompozycję powieści rozrywa, rozsadza jakby, publicystyka dowodów, cytatów, cyfr, skąd nagle pośrodku znakomitego toku narracji mapy, po co dokumentacja rozkazów dziennych, listów, telefonogramów, świadków i raportów? Rzecz to niezmiernie ciekawa, jak to suche, rzeczowe autentyzowanie przydaje książce napięcia miast je przerywać, jak podnosi zainteresowanie czytelnika na jakiś wyższy poziom, bardziej jeszcze chciwy tych wszystkich faktów. W tym właśnie niemal „antypowieściowym” chwycie ujawnia się najżywiej rasowy, nieomylny artyzm Józefa Mackiewicza. …