Marian Pirożyński – Kształcenie charakteru

Znakomite wprowadzenie w tajniki pracy nad sobą. Autor przekonuje o konieczności wychowania i samowychowania, których istotę stanowi formowanie charakteru – stałej postawy moralnej, nadającej postępowaniu człowieka jednolity kierunek, niezależny od zewnętrznych okoliczności czy wewnętrznych trudności. Z książki dowiemy się m.in. dlaczego wierność obowiązkom jest tak ważna dla kształtowania charakteru, jakie są cele, ideały i metody oraz tworzywo składające się na charakter osoby.

Fragment książki:

Pewien uczeń spotkał się podczas wakacji z kolegą, którego dawno nie widział. Obaj wdali się w rozmowę o swoich wyczynach sportowych. 
– Czy dobrze pływasz? – zapytał kolega. 
– Naturalnie – brzmiała odpowiedź, niestety, niezgodna z prawdą, gdyż uczeń nasz z wyjątkiem wanny w wodzie nie był. 
– I nurkować też umiesz?
– Ma się rozumieć!
– Jeżeli tak to się dobrze składa. Niedaleko stąd znam wyborne miejsce do nurkowania, głębokie na kilkanaście metrów. Chodź, pójdziemy! – ciągnął dalej kolega.
Nie wypadało się cofać... Więc poszli. 
Samochwalca zląkł się swego kroku. Na pewno utonie... Ale czy miał przyznać się do kłamstwa? Za nic w świecie. Jakoś tam będzie...
Rozebrał się i wskoczył do wody. 
I stała się dziwna rzecz. Mięśnie jego rąk, broniąc się instynktownie przed śmiercią, zaczęły wykonywać właściwe ruchy i młodzieniec ku wielkiego swemu zdumieniu skonstatował, że nie tonie. Co więcej, bez niczyjej pomocy utrzymuje się na powierzchni wody, czyli pływa. To instynkt samozachowawczy nauczył go sztuki pływania w ciągu kilku chwil. 
Udało się!
Iluż to współczesnych młodzieńców jest podobnych do owego ucznia Niezadługo będą musieli zacząć samodzielne życie, lecz oni o tej poważnej sprawie myśleć nie chcą. Zamiast się do życia przygotować sumiennie, marnują czas na błahostkach i twierdzą z miną pewną siebie, że jakoś tam będzie... A potem nieprzygotowani rzucają się w wir życia, jak ów uczeń. 
Jemu się udało. Ale czy wszystkim się udaje? Niestety, większość, i to olbrzymia, tonie. Marnują życie. Bo się nie przygotowali. Wierzyli w swoją szczęśliwą gwiazdę... i zawiedli się sromotnie. 
Książka niniejsza ma dopomóc młodzieży w przygotowaniu do życia. Więc nie dla starych, ale dla młodych ludzi duchem jest przeznaczona. 
Dla młodych, którzy szukają Ideału, godnego człowieka. Dla entuzjastów, a nie dla zblazowanych sceptyków, którzy nie wierzą w postęp. Dla tych, co mierzą siły na zamiary. I dla tych, co dążą tam, gdzie wzrok nie sięga...