Bp Wacław Józef Świerzawski - Nazwałem was przyjaciółmi

Słowo wprowadzające

"Kapłan jest człowiekiem słowa Bożego człowiekiem sakramentu człowiekiem „tajemnicy wiary”"

Jan Paweł II, Dar i tajemnica

Chrystus Pan, powołując spośród swoich uczniów dwu-nastu apostołów, powołał ich jako wspólnotę. Także z misją głoszenia Ewangelii posyłał ich „po dwóch”. Teraz przez usta Kościoła zachęca kapłanów diecezjalnych do tworzenia wspólnot braterskich, w tym zwłaszcza takich, w których konsekracja wynikająca ze święceń scala się z konsekracją życia według rad ewangelicznych. A zadanie tworzenia prezbiterialnego braterstwa wynika z daru komunii, jaki udziela całemu Kościołowi Duch Święty – jednoczy Lud Boży w komunii i posłudze, udzielając mu różnorodnych darów hierarchicznych i charyzmatycznych, które uzupełniają się wzajemnie.Wspólnotę buduje Kościół na fundamencie liturgii, przede wszystkim przez sprawowanie Eucharystii i spożywanie Ciała Chrystusa. Kapłan ma moc dokonywania in persona Christi konsekracji chleba i wina, przemieniania chleba w Ciało i wina w Krew Pana, ale choć ma mandat bycia nauczycielem, liturgiem i pasterzem, trzeba, by prosił Chrystusa o dar bycia mystagogiem: aby nie tylko „to czynił”, lecz w „to” wtajemniczał. Kapłani bowiem, sprawując święte sakramenty, mają poprzez obrzęd wprowadzać w ukrytą rzeczywistość sprawowanego misterium. I mogą to czy-nić w sposób radykalny, to znaczy naśladując Chrystusa przez przyjęcie ducha rad ewangelicznych – dziewictwa, posłuszeństwa i ubóstwa. Tęskni za takimi kapłanami świat i Chrystus pragnie mieć takich kapłanów.Realizacji tak rozumianego kapłaństwa służą właśnie wspólnoty kapłańskie, w których podwójna konsekracja – przez sakrament święceń i przez rady ewangeliczne – łączy się z budowaniem prezbiterialnego braterstwa. Kapłani diecezjalni, żyjąc często samotnie pośród świata, potrzebują kapłańskich więzi, wzajemnego ubogacania się i modlitwy. Kościół przywiązuje do wspólnot kapłańskich wielką wagę, zachęca do ich erygowania i obliguje pasterzy, by im udzielali wsparcia. Jedną z takich wspólnot jest «Wspólnota Kapłanów Chrystusa Paschalnego», którą powołałem w diecezji sandomierskiej przed piętnastu laty. Zebrane tu materiały to słowa, jakie kierowałem do moich umiłowanych kapłanów od początku powstania Wspólnoty.Pierwszych pięć części stanowią konferencje głoszone podczas naszych spotkań. Część pierwsza, którą nazwałem Prologiem, przedstawia pierwotny zamysł związania Wspólnoty z posługą formacji kapłańskiej w ośrodku rekolekcyjnym w Rytwianach, który jednak przybrał inny charakter niż początkowo planowaliśmy. Część druga to komentarz do kolejnych paragrafów Statutu Wspólnoty, poczynając od jej celu i duchowości. Część trzecia zawiera rozważania na temat modlitwy kapłana, który tajemnicy modlitwy powinien się uczyć od samego Pana Jezusa. Część czwarta, najobszerniejsza, to przypomnienie Listów Jana Pawła II do kapłanów na Wielki Czwartek, które święty Papież kierował do nas przez wszystkie lata swego pontyfikatu. Część piąta jest krótkim wprowadzeniem do analizy dokumentów Kościoła na temat instytutów świeckich kapłańskich, prowadzonej później przez ko-lejnych uczestników spotkań.Część szósta publikacji zawiera Listy Założyciela do «Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Paschalnego», które kierowałem najpierw osobno do tej Wspólnoty (listy od 1 do 9), a potem łącznie z listami do trzech wcześniej założonych przeze mnie Wspólnot życia konsekrowanego. Część siódmą stanowi Aneks, w którym zamieściłem dwa Statuty Wspólnoty, najpierw statut prywatnego, a następnie publicznego stowarzyszenia wiernych. Na ostatnich stronach Aneksu można prześledzić chronologię – daty i miejsca – spotkań naszej Wspólnoty.Powtórzę to, co napisałem przed laty do „moich kapłanów”: Znam wasze troski, rozumiem wasze udręki, waszą samotność, zmaganie się z sobą i z ludźmi, zwłaszcza częstą bezsilność wobec agresji grzechu i oporu ludzi. Myślę o was, o każ-dym z was stale. Ale chcę wam powiedzieć, że jedynym lekarstwem na wszelkie troski jest przylgnięcie do Chrystusa. Trzeba nam wciąż docierać do samego sedna kapłańskiej tożsamości: wpatrywać się w Chrystusa. To sama istota życia chrześcijańskie-go – a cóż dopiero kapłańskiego.To kapłan ma być tym, który pierwszy zobaczył i umiłował – i dlatego pragnie, by wszyscy inni widzieli i miłowali Obecnego. Bo cały sens, jedyny sens życia na tej ziemi, na którą przyszedł i na której pozostał Chrystus aż do skończenia świata, jest w tym, by Go spotkać i z Nim się zjednoczyć, z Nim, który „pierwszy umiłował” (1 J 4, 19). Kapłan, który wpatruje się w oblicze Chrystusa, w oczy Pana, płonie pragnieniem doprowadzania do Niego wszystkich. A jeśli budujemy wzajemne więzi we Wspólnocie przez modlitwę i regularne spotkania, to dlatego, że nie my siebie wybraliśmy, ale że On nas wybrał i do Wspólnoty powołał.W momencie gdy kapłan Jezusa Chrystusa wypowie nad chlebem słowa konsekracji, a czyni to każdego dnia, trzyma w ręku Tego, którego poczęła i nosiła w swym łonie Najświętsza Dziewica, którego urodziła, któremu towarzyszyła na drogach Palestyny i w ostatniej, krzyżowej drodze, którego trzymała w ramio-nach po zdjęciu z krzyża i z którym króluje w chwale. Matka Chrystusowa jest z Synem nierozłączna, gdy więc kapłan trzyma w dłoniach Obecnego, spotyka Tę, która jest zawsze obecna tam gdzie Syn. Jak żywa, jak prosta staje się wtedy więź kapłana z Matką Bożą!Tajemnica tej więzi to wielki sekret kapłańskiego serca i kapłańskiej posługi. Matka Jezusowa uczy kapłana przede wszystkim miłosnego obchodzenia się z Ciałem Chrystusa – z Ciałem eucharystycznym, które kapłan sprowadza na ołtarz, i z Ciałem mistycznym-Kościołem, które jako apostoł Jezusa Chrystusa współbuduje z  Bogiem.
+ Wacław J. Świerzawski