Piergiorgio Odifreddi - W poszukiwaniu prawdy. Papież teolog i matematyk ateista: Nieznane listy i rozmowy z Benedyktem XVI

Interesujący dialog między papieżem-emerytem Benedyktem XVI i naczelnym rabinem Wiednia Arie Folgerem, zainicjowany dokumentem przygotowanym przez przedstawicieli ortodoksyjnych wyznawców judaizmu z okazji 50-lecia deklaracji Soboru Watykańskiego II zmieniającej stosunek Kościoła do Żydów. Benedykt XVI opublikował swoją odpowiedź na żydowski dokument, za którą został skrytykowany przez wielu postępowych teologów katolickich. Tymczasem wsparli go uczeni żydowscy, wykazując się większym zrozumieniem dla argumentów papieża-seniora. Tak rozpoczął się ten nadzwyczajny dialog, stając się niejako wzorcowym modelem spotkania chrześcijan i Żydów. Obaj rozmówcy, trwając w wierności wyznawanej wierze, potrafią okazać zrozumienie dla racji drugiego, wytyczając dobrą i uczciwą drogę dla relacji chrześcijańsko-żydowskich, wolną od politycznej poprawności i manipulacji prawdą.

Jaka jest wiara papieża Benedykta XVI?

Jakie prorocze intuicje towarzyszyły mu na drodze kapłańskiej służby?

Jak wypatrywać Bożego światła w mrokach dzisiejszych czasów?

Lektura Praw dziejowych Konecznego, choć nie jest łatwa dla współczesnego człowieka, może pomóc mu realizować własne życie celowo, a przez to czynić je normalnym, dobrym, prawdziwym oraz pięknym, może także ostatecznie dopomóc w budowie życia społecznego bez błędów i głupoty, bo „bezsilne jest zło w życiu zbiorowym, dopóki nie urządzi z siebie imitacji dobra, ażeby móc wyłudzić współpracę obywateli pragnących dobra. Dlatego w życiu zbiorowym głupota (a choćby tylko naiwność) jest gorsza od samego zła, nie byłoby bowiem zła w życiu publicznym, gdyby nie znajdowało oparcia pomiędzy dobrymi, gdyby nie było przyjmowane w najlepszej myśli. [...] Nigdy źli niczego nie utworzą bez pomocy dobrych, więc odkąd (dobrzy –) wycofają się z przedsionków zła, zło musi upaść.

Dr hab. Paweł Skrzydlewski, prof. PWSZ Chełm

Marsz w kierunku totalitaryzmu rozkłada się na trzy etapy. Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra.
Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego. Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu.